November 11, 2014 at 2:47pm
Περπατούσα προχθές στην Πατησίων και βλέπω στο πεζοδρόμιο να κάθεται ενα παιδάκι. Ρακένδυτο, ταλαιπωρημένο, θα' ταν δε θα' ταν 10 χρονών, πιθανότατα ρομά. Στα χέρια του κρατούσε ενα πολυκαιρισμενο σάντουιτς. Κατα πάσα πιθανότητα το ειχε βρει στα σκουπίδια.
Κάθισα δίπλα του. "Όλα καλά;" το ρώτησα.
Γύρισε το θλιμμένο προσωπάκι του προς εμενα.
"Όλα καλα, κύριε" μου απάντησε. "Προσπαθώ να επιβιώσω σε αυτόν τον δύσκολο, απάνθρωπο κοσμο. Αυτόν τον κοσμο που κάποιοι άλλοι έφτιαξαν για μένα χωρίς να με ρωτήσουν".
Έβλεπα τον θυμό στα μελαγχολικά του μάτια.
"Οικογένεια εχεις;", τον ρώτησα δειλά.
"Ο πατέρας μου δουλεύει στα καράβια. Εχω αλλα έξι αδέρφια και η μαμά μου προσπαθεί να τα βγάλει πέρα. Μας αγαπάει η μαμά μου".
Ενα δάκρυ κύλησε στα μεγάλα μαύρα του μάτια.
Ασυναίσθητα, έβαλα το χερι στην τσέπη μου. Είχα ενα πενηντάρικο. Σκόπευα το βράδυ να πάω για ποτά. Στο Κολωνακι, στην Κολοκοτρωνη, στην Αγίας Ειρήνης. Στον δικό μου κοσμο. Εκεί που όλα ειναι εύκολα, όμορφα και χλιδάτα.
"Πως σε λένε;" τον ρώτησα.
"Μέντη, κύριε".
"Μέντη, πάρε αυτό το πενηντάρικο. Παρε να αγοράσεις ενα ζεστό γεύμα για σένα και τα αδέρφια σου. Και μην ξαναφάς απο τα σκουπίδια".
Το πρόσωπο του Μέντη φωτίστηκε. Μου χαμογέλασε και μου έδωσε ενα πεταχτό φιλί στο μάγουλο.
Αγαπητοί φίλοι, αυτό το φιλί του Μέντη μου έδωσε μεγαλύτερη χαρά απο όλα τα βιβλία που εχω γράψει στη ζωή μου!
.
.
.
Να, τέτοιες μαλακιες έπρεπε να γράφω στο Facebook και ολοι θα με αγαπουσανε. Αλλα που μυαλό...
